Week 35 en 36
Gisteren, 28 augustus, na een schitterende week de vernissage van de cursisten van Bart van de Bom. Een leuke groep met heel veel werk.
De laatste tijd geen verslagen gemaakt. Enerzijds omdat er weinig nieuws gebeurde, anderzijds omdat het erg druk was. Veel familie, vrienden en bekenden. Allemaal erg gezellig, maar weinig spannend voor anderen. Toch krijg ik van verschillende kanten te horen, dat ze het verslag missen.
De bibliotheek vordert. Ziet er goed uit!
Deze week waren Jos (zus Wim) en Jos er. Het leuke daarvan is niet alleen dat Jos (zwager) zo nu en dan kookt, maar dat we elke avond kunnen bridgen. Want dat missen we hier wel.
Dinsdag gingen we naar de jaarmarkt in Autun. Een blouse gekocht van het merk Blanc du Nil. Ook Jos en Jos kochten een blouse. Het opvallende van dit merk is, dat alle kledingstukken van witte katoen zijn. We hadden niet erg veel
zin om in de drukte te eten. Daarom op zoek naar een restaurant, maar …. dat is weer de Morvan: waar vind je die. Onderweg kwamen we een bord tegen met Ferme auberge. Het was even zoeken, maar gevonden. Helaas: alleen open in het weekend. Toen we de moed al bijna hadden opgegeven kwamen we in La grande Verrière bij het Hotel de la Poste. We konden wel eten, maar, zei de eigenaresse met een echt Franse bloemetjesschort, er viel niets te kiezen, we moesten nemen wat ons voorgezet werd. Als je honger hebt, wil je wel. Het voorgerecht viel niet tegen: vleeswaren en salade. Een matig hoofdgerecht: veel rijst met een roomsausje en een plak warme gekookte ham.Toen het kaasplateau. Groot met grote stukken kaas plus de uitleg! hoe we moesten snijden. Je had het idee, dat moeten we niet verkeerd doen. Ook kwamen er twee grote potten met fromage blanc en room op tafel. Toen ze wilde afruimen, keek ze zeer ontevreden. Er was niet genoeg fromage blanc gegeten. Jos en ik konden laten zien, dat we er echt wel iets van gegeten hadden. Toen werd Wim aan z’n oor getrokken: Et les garçons? Eten! Het was “echte” fromage blanc, die ze speciaal bij een boerderij ging halen. Daarna kwam een net zo’n grote schaal met taarten, waar je zelf een stuk af mocht snijden. Toen we vroegen of we er koffie bij konden krijgen, hief ze haar handen omhoog. Die Nederlanders, die moeten altijd koffie bij het gebak i.p.v. erna. Bij het weghalen van het gebak, ging haar wijsvinger vermanend op en neer. Er lag nog een kleine punt appelgebak. Daar kon ze echt niets meer mee, die moest echt opgegeten worden. De rekening was een half blaadje uit een schrift, die ze verlevendigd had met extra tekst en een tekening. Daarna kwam ze nog even erbij zitten. Bij het weggaan gaf ze aan afscheid te willen nemen. De “jongens” met vier zoenen en de “meisjes” met twee. Stevige zoenen en de tweede op mijn wang werd een klappende dubbele. Een leukere toneelvoorstelling had je niet kunnen hebben. We gaan er vast nog eens een keer naar toe, maar zo leuk zal het niet meer worden. Hoewel we weleens door dit plaatsje rijden, hadden we het kasteel, dat naast het restaurant ligt nog nooit gezien. Midden in het dorp met bakker, “tabac” (kranten, tijdschriften en de mogelijkheid wat te drinken) en restaurant. Wat wil je nog meer?
Donderdag wilden we de tuinen van het chateau de Limanthon gaan bekijken. Daar aangekomen was niet te zien, dat er iets te beleven viel. Alle luiken waren dicht. Maar … de deur ging open en de eigenaar kwam naar buiten. We mochten voor het kasteel parkeren, hij nam ons mee naar een gebouwtje, waar foto’s hingen van voor en na de tuinaanleg in z’n oorspronkelijke vorm. Hij vertelde, dat hij samen met twee tantes het kasteel bezit. Ik schatte hem op zo’n jaar of tachtig. Zijn tantes waren vijfennegentig en honderddrie! Hij woont in Parijs en sinds hij twee jaar geleden in het ziekenhuis heeft gelegen, is hij niet meer in staat veel aan de tuin te doen. We mochten de tuin bezichtigen. Hij kon helaas niet mee, want hij moest voorbereidingen treffen voor een concert wat die avond in het kasteel zou plaatsvinden. De tuin bestaat uit drie delen. Geïnspireerd door Versailles. Veel geometrische vormen, weinig bloemen. Schitterende plek met weids uitzicht. Een tuin met veel mogelijkheden. Op het terrein staat ook nog een oranjerie en enkele bijgebouwen.
Vrijdag zijn Jos en Jos weer vertokken en zaterdag was de laatste wisseldag. Even niets meer verhuren tot volgend jaar mei. De laatste huurder zegt een expert in mollen vangen te zijn. Hij heeft beloofd aan het eind van volgende week alle mollen gevangen te hebben. En dan is onze cour een stuk mooier, want de mollen maken er nu wel een vreselijke puinhoop van. Ben benieuwd of het in de rotsachtige grond ook lukt de klemmen goed in de gangen te zetten.
De laatste tijd geen verslagen gemaakt. Enerzijds omdat er weinig nieuws gebeurde, anderzijds omdat het erg druk was. Veel familie, vrienden en bekenden. Allemaal erg gezellig, maar weinig spannend voor anderen. Toch krijg ik van verschillende kanten te horen, dat ze het verslag missen.
De bibliotheek vordert. Ziet er goed uit!
week 36
Deze week waren Jos (zus Wim) en Jos er. Het leuke daarvan is niet alleen dat Jos (zwager) zo nu en dan kookt, maar dat we elke avond kunnen bridgen. Want dat missen we hier wel.
Dinsdag gingen we naar de jaarmarkt in Autun. Een blouse gekocht van het merk Blanc du Nil. Ook Jos en Jos kochten een blouse. Het opvallende van dit merk is, dat alle kledingstukken van witte katoen zijn. We hadden niet erg veel
zin om in de drukte te eten. Daarom op zoek naar een restaurant, maar …. dat is weer de Morvan: waar vind je die. Onderweg kwamen we een bord tegen met Ferme auberge. Het was even zoeken, maar gevonden. Helaas: alleen open in het weekend. Toen we de moed al bijna hadden opgegeven kwamen we in La grande Verrière bij het Hotel de la Poste. We konden wel eten, maar, zei de eigenaresse met een echt Franse bloemetjesschort, er viel niets te kiezen, we moesten nemen wat ons voorgezet werd. Als je honger hebt, wil je wel. Het voorgerecht viel niet tegen: vleeswaren en salade. Een matig hoofdgerecht: veel rijst met een roomsausje en een plak warme gekookte ham.Toen het kaasplateau. Groot met grote stukken kaas plus de uitleg! hoe we moesten snijden. Je had het idee, dat moeten we niet verkeerd doen. Ook kwamen er twee grote potten met fromage blanc en room op tafel. Toen ze wilde afruimen, keek ze zeer ontevreden. Er was niet genoeg fromage blanc gegeten. Jos en ik konden laten zien, dat we er echt wel iets van gegeten hadden. Toen werd Wim aan z’n oor getrokken: Et les garçons? Eten! Het was “echte” fromage blanc, die ze speciaal bij een boerderij ging halen. Daarna kwam een net zo’n grote schaal met taarten, waar je zelf een stuk af mocht snijden. Toen we vroegen of we er koffie bij konden krijgen, hief ze haar handen omhoog. Die Nederlanders, die moeten altijd koffie bij het gebak i.p.v. erna. Bij het weghalen van het gebak, ging haar wijsvinger vermanend op en neer. Er lag nog een kleine punt appelgebak. Daar kon ze echt niets meer mee, die moest echt opgegeten worden. De rekening was een half blaadje uit een schrift, die ze verlevendigd had met extra tekst en een tekening. Daarna kwam ze nog even erbij zitten. Bij het weggaan gaf ze aan afscheid te willen nemen. De “jongens” met vier zoenen en de “meisjes” met twee. Stevige zoenen en de tweede op mijn wang werd een klappende dubbele. Een leukere toneelvoorstelling had je niet kunnen hebben. We gaan er vast nog eens een keer naar toe, maar zo leuk zal het niet meer worden. Hoewel we weleens door dit plaatsje rijden, hadden we het kasteel, dat naast het restaurant ligt nog nooit gezien. Midden in het dorp met bakker, “tabac” (kranten, tijdschriften en de mogelijkheid wat te drinken) en restaurant. Wat wil je nog meer?
Donderdag wilden we de tuinen van het chateau de Limanthon gaan bekijken. Daar aangekomen was niet te zien, dat er iets te beleven viel. Alle luiken waren dicht. Maar … de deur ging open en de eigenaar kwam naar buiten. We mochten voor het kasteel parkeren, hij nam ons mee naar een gebouwtje, waar foto’s hingen van voor en na de tuinaanleg in z’n oorspronkelijke vorm. Hij vertelde, dat hij samen met twee tantes het kasteel bezit. Ik schatte hem op zo’n jaar of tachtig. Zijn tantes waren vijfennegentig en honderddrie! Hij woont in Parijs en sinds hij twee jaar geleden in het ziekenhuis heeft gelegen, is hij niet meer in staat veel aan de tuin te doen. We mochten de tuin bezichtigen. Hij kon helaas niet mee, want hij moest voorbereidingen treffen voor een concert wat die avond in het kasteel zou plaatsvinden. De tuin bestaat uit drie delen. Geïnspireerd door Versailles. Veel geometrische vormen, weinig bloemen. Schitterende plek met weids uitzicht. Een tuin met veel mogelijkheden. Op het terrein staat ook nog een oranjerie en enkele bijgebouwen.
Vrijdag zijn Jos en Jos weer vertokken en zaterdag was de laatste wisseldag. Even niets meer verhuren tot volgend jaar mei. De laatste huurder zegt een expert in mollen vangen te zijn. Hij heeft beloofd aan het eind van volgende week alle mollen gevangen te hebben. En dan is onze cour een stuk mooier, want de mollen maken er nu wel een vreselijke puinhoop van. Ben benieuwd of het in de rotsachtige grond ook lukt de klemmen goed in de gangen te zetten.
