Op een maandagavond van onze laatste vakantieweek in Châtin in augustus 2004 horen we per toeval dat er in Corancy een huis te koop is, dat mogelijk iets voor ons is. Nog net voor donker krijgen we een indruk van het pand. Het voelt goed. Dinsdag om half vier gaan we kijken en om half zes hebben we een bod uitgebracht. Na enkele spannende dagen is op vrijdag de (voorlopige) koop rond. Marysia (dochter) en haar vriend Justus geven aan mee te willen doen. Het huis is groot genoeg voor twee gezinnen met logés.

Het huis is een manoir en wordt in de volksmond Château genoemd. Ook op anzichtkaarten, die we later tegenkomen wordt het Château de Salorges genoemd. Het is een groot herenhuis met grote stallen rondom een cour. Het kasteelachtige wordt veroorzaakt door een torentje. Achter de cour ligt een parkachtig veld met enkele gebouwen, die in de jaren zestig gebouwd zijn als slaapzalen, wasgelegenheid en recreatiezaal voor de vakantiekolonie die tot ongeveer 1990 hier was gevestigd. Hier komen in de toekomst twee vakantiewoningen.

Ik besluit om gelijk met Wim, op 1 maart 2005, te stoppen met werken. Maar eerst volgt nog voor Wim en mij een drukke periode op het werk. Mijn gezondheid laat nog steeds te wensen over en privé vraagt het een en ander ook nog een grote inzet. Bovendien hebben we onze vakantiewoning in Châtin verkocht en moeten we in de kerstvakantie verhuizen van Châtin naar Corancy. Waar laat je alles in een pand dat de laatste vijftien jaar heeft leeggestaan en daarvoor veertig jaar een vakantiekolonie is geweest? Op zolder. In het huis valt nog niet te wonen, daarom maken we een woonruimte in het boerderijgedeelte, waarvan ik vermoed, dat dit deel bij de vakantiekolonie als ziekenboeg dienst heeft gedaan. In deze tien dagen lukt het om samen met een loodgieter van het bidet een douche te maken en komt er in de grootste ruimte een keuken. Voor het eerst sinds jaren vallen we, zonder er iets voor te hoeven doen, kilo’s af.

23 februari vertrekken we met een afgeladen auto en aanhangwagen naar Frankrijk. IJskoud! Vele graden onder nul en alles onder een dikke laag sneeuw. We proberen met een elektrisch kacheltje en twee petroleumkacheltjes enige warmte te produceren. Dikke truien aan en een elektrische deken op bed. In alle ruimtes moet een vloer gelegd worden, alle muren en al het houtwerk moet geverfd worden en de hele maand maart is er een loodgieter om samen met Wim in het château de basis van vier badkamers aan te leggen. Ook hier wordt geprobeerd met een elektrische verwarming de ergste kou weg te krijgen. Elke dag begint met sneeuwen, maar om tien uur hebben we volop zon en deze schijnt rechtstreeks de kamer in. Geweldig, ramen open, kleren uit en een klein uurtje per dag zonnen!

Tot eind oktober gaan we er met zo nu en dan een enkel weekje Dordrecht hard, soms zelfs te hard, tegenaan. In november gaan we nog twee weken terug voor de centrale verwarming en uiteindelijk toch nog een nieuwe, oude vloer voor de keuken van Marysia en Justus. Bovendien poten we honderden planten en bollen.

We hebben met hulp van verschillende mensen, zowel professioneel als vrienden veel gedaan, maar ……….. er moet nog ongelooflijk veel gebeuren. In het kort kun je zeggen, dat de boerderijwoning zo goed als klaar is, het linker 'oude' deel (kant van Marysia en Justus) van het château al aardig op begint te schieten, de tuin zijn vorm begint te krijgen. Verder is overal wel wat gedaan. In uren echter heel, heel veel. Het stro is van de zolders in de stallen gehaald. Drie dagen met vier mannen. De luiken en ramen aan de achterkant van het ene gebouw zijn geverfd, 120 uren! De buitenmuren van een deel van het château zijn afgebikt, gestuukt en geverfd. Vier weken werk met twee à drie man. De logeerkamer achter het torentje is gedeeltelijk geverfd en heeft een badkamer.